Als je het mysterie van het Leven wilt ontrafelen en verder wil komen moet je kritisch en eigenwijs zijn. Er wordt namelijk zoveel beweerd, voor ‘waar’ aangenomen en algemeen geaccepteerd, omdat zogenaamde autoriteiten zich erover hebben uitgelaten. En daarmee is het dan zo blijkbaar. Totdat je zelf gaat nadenken.
Alle verhalen over trauma’s worden in stand gehouden door het geloof dat een kind VOLLEDIG afhankelijk is en NIETS anders had kunnen doen dan het gedaan heeft.
In mijn twintiger jaren heb ik een aantal discussies gehad met psychologen waarbij ik beweerde dat het overlevingsmechanisme nooit een overlevingsmechanisme is geweest. Het is altijd al een destructief mechanisme geweest, ook tijdens de ervaringen waarin het mij zou moeten helpen.
In wezen stoelt de overlevingsmechanisme-theorie op het idee a) dat je als kind volledig afhankelijk bent van je ouders/verzorgers om in je basisbehoeften te voorzien, b) dat je als kind het gevoel hebt dat situaties ‘altijd zo zullen zijn’, c) ‘dat je daar absoluut niets aan kunt doen’ en d) ‘dat we geen andere keuze hebben dan in de vervelende en soms destructieve situatie te blijven zitten en jezelf daar dan maar bij neer te leggen’. En de vraag is of dit wel absoluut waar is? Lees verder